Andrew Self – de danser met het syndroom van Down

Andrew Self is een van wat ik meestal de onzichtbare superhelden noem, de modale mensen in de straat die soms een onoverkomelijk probleem hebben of een verdriet waarvan de dieptes niet gekend zijn. Zo af en toe komen deze mensen letterlijk tot leven door een stom toeval, door aandacht in de media en op het net of door een verbazende wilskracht die letterlijk alles mogelijk maakt, dankzij lef en durf.

Tijdens een BBC televisieprogramma “The Greatest Dancer” kreeg de wereld Andrew Self te zien en te horen. Wat de zoveelste danscompetitie leek te worden werd plots een springplank en een hot topic voor deze onzichtbare superhelden.

Andrew Self is geboren met het Down syndroom en verscheen op de auditie met zijn moeder Donna. Niet alleen was zijn auditie zo overweldigend dat men bijna vergat dat hij het syndroom van Down had, hij stal de harten van de jury en daarbij met de hele zaal en het land door middel van de televisie.

Het programma idee van Simon Cowell is heel eenvoudig, de dansers krijgen een kans om hun danstalent te tonen, de stijl is onbelangrijk, het talent wel. Indien 75% van het studiopubliek positief aangeeft meer te willen zien , gaat het doek open naar een grotere studio met life publiek en een panel van drie juryleden.

Andrew Self viel meteen op niet alleen door de aard van zijn aandoening maar door het positivisme die hij uitstraalde ondanks zijn breekbaarheid. Volgens zijn moeder danst hij al sinds zijn elfjarige leeftijd. Hij kan behoorlijk overweg met ballet, ballroom en hedendaags dansen. Blijkbaar krijgt deze kerel zelfvertrouwen door zijn dansen, en is hij voor heel eventjes geen ‘Down’ mens.

De verwachtingen waren dan ook hoog gespannen, zelf benauwd ongemakkelijk toen hij zijn kans kreeg op het podium. Met het lied: “Can’t Stop The Feeling!” van Justin Timberlake waren miljoenen mensen getuige van een complete metamorfose. Weg Down Syndroom, Up een geboren danser.

De rest is televisiegeschiedenis, hij veroverde niet alleen de zaal, maar bracht de juryleden in vervoering  tot tranen toe. Het enigste wat mensen nodig hebben om mensen met een beperking anders te zien, is een bril die men op het hart zet.

Dit was niet alleen prachtig televisiemoment het was een boodschap dat er waarde zit in de meeste mensen van goede wil, talent is zoals een ruwe diamant, verborgen in de schaduw. Als dit moment iets was, was het zeker een veroordeling tegen vooroordelen en een flagrante herinnering dat alles mogelijk is als men verder kan kijken dan de verpakking van een mens. Down werd Up!

(Bekijk vooral de video tot op het einde!).

Foto’s: BBC & You Tube – publiek domein.

Share this post

No comments

Add yours