Het Space Age Museum is nu niet echt representatief voor een klassiek museum, sterker nog het is niet alleen gelegen in Litchfield, Connecticut maar het is letterlijk een oude schuur. Nadat men is bekomen van de shock van een honderdjarige schuur is er dan ook nog het concept: retro sciencefiction, meeste mensen hebben moeite om zich voor te stellen wat dit inhoudelijk kan betekenen.

Het gebouw zelf ziet er uit als een typische boerderij in de Verenigde Staten, niets kan vermoeden dat achter deze muren een gigantische fascinerende collectie is verborgen van tinnen robots, roestige raketten, art deco om van te smullen, oude laserwapens en ga zo maar door. Disneyland voor sciencefiction geeks is een passende beschrijving.

Het concept van het museum is een soort van cultureel fenomeen te bewaren van retro-futuristische voorwerpen uit een periode toen de sciencefiction nog in de peuterschoenen stond en men voorzichtig begon te dromen over intergalactische reizen en bezoek te mogen ontvangen van andere planeten.

Het Space Age Museum is het resultaat van een samenwerking tussen vader en zoon John en Peter Kleeman die als bezetenen aan het verzamelen zijn geslagen en dit sinds verschillende decennia John beschrijft zichzelf als een ‘country” advocaat die op zoek was om een verzameling te starten samen met zijn zoon. De zoon Peter was dan een ook een Star Wars fan van het eerste uur en de passie werd geboren, de verzamelkoorts sloeg toe en het resultaat mag er wezen. De vader herinnerde zich meteen ook de oude helden van vroeger zoals Flash Gordon, Buck Rogers en Captain Marvel.

In het begin begon het duo items te kopen op rommelmarkten en beurzen, hun interesse ging voornamelijk uit naar de periode 1950 omdat deze objecten een soort van vintage charme hadden. Na een tijdje zagen ze zichzelf als archeologen van de toekomst. De hobby begon aardig uit de hand te lopen. Het verzamelen begon ook heel educatief te werken zowel voor hen beiden als voor kinderen die zich begonnen te interesseren voor de ruimtevaart en de wetenschap. Deze interactie was een extra motivatie voor hun bizarre hobby.

Voor hen is de verzameling een bewustwording dat de mens steeds blijft evolueren en vooral in de laatste decennia gigantische vooruitgang heeft geboekt in alle wetenschappelijke vakken. Het is een statement dat de wetenschap de verbeelding heeft kunnen inhalen. Het verzamelen begon een soort van pseudospirituele wetenschappelijke missie te worden.

Het Space Age Museum mag dan wel hoogst wetenschappelijk en georganiseerd klinken, het is eigenlijk een opslagruimte voor een gigantische verzameling. Het museum is geen openbare plaats en zelfs gesloten voor het publiek, de locatie wordt angstvallig geheim gehouden uit schrik voor dieven. Slechts heel uitzonderlijk laten ze bezoekers toe die een overweldigende indruk krijgen wanneer ze de sciencefiction grot van Ali Baba binnenwandelen, met tientallen raketten, robots, filmposters, foto’s, poppen, speelgoed en letterlijk duizenden artikels te zien krijgen. Men weet echt niet waar eerst gekeken.

De oorsprong van al de prullaria is moeilijk te achterhalen, hier zitten ontegensprekelijk onbetaalbare zaken tussen, maar ook zelfgemaakte stukken die uniek zijn. Men kan hier letterlijk jaren bezig zijn met het catalogeren alleen al van de collectie. Hoeveel voorwerpen er staan is zelf vader en zoon onbekend. Beiden dromen van een echt museum die publiekelijk toegankelijk zou zijn. Grote musea werden al benaderd zoals het ‘Smithsonian’ maar tot nog toe heeft niemand met geld over de brug gekomen om de verzameling een waardige thuis te geven.

Het is een zonde dat deze gigantische verzameling ligt te verkommeren, hopelijk komt er een geldschieter die de waarde inziet van de objecten en vooral de waarde van de fantasie die al deze objecten hebben doen ontstaan. Grandioos.

Bron en foto’s: www.atlasobscura.com.