Propaganda kunst krijgt een totaal nieuwe dimensie wanneer men de voorbeelden te zien krijgt van het Noord-Koreaanse regime. Het dictatoriaal regime is niet aan zijn proefstuk toe met de bouw van een volledig propaganda dorp waar trouwens geen kat woont, of met het hacken van de satirische Sony-film “The Interview” en laat ons vooral de kapriolen niet vergeten van het staatshoofd die lijkt mee te dingen voor de wereldprijs voor stand up comedy.

Hoe verwerpelijk dit land wel is het is zeker nooit vervelend. Buiten de slapstick hilariteit die we gewoon zijn en oorlogsretoriek die lijkt afkomstig te zijn uit de Muppet Show lijkt er ook zoiets te bestaan als Socialistische Realistische Schilderijen, in westerse termen: veredelde propagandaposters dus.

Propaganda kunst is zo voorspelbaar, buiten menselijke heroïsche daden in surrealistische situaties, waar hebben we dit nog gezien? De “vrolijkste” natie op aarde lijkt wel een fabriek van geluk, voorspoed en patriotisme. Velen vragen zich dan ook terecht af of dit het predicaat “kunst” kan verdienen.

Geeft deze propaganda kunst een menselijk aspect aan het regime? Is dit daadwerkelijk kunst? Al even controversen als het regime zelf.