Jammer genoeg kent bijna niemand het verhaal van de “Vrijstad Christiana”, iets dat niet beter kan omschreven worden als een modern sprookje. Een verhaal met een vreemd, bijna extravagant en marginaal kantje, maar desondanks toch een sprookje.

Het gaat om een relatief klein stukje land in het hartje van Copenhagen, Denemarken. Aan de grenzen van dit gebied staat een bord: ‘U verlaat nu het grondgebied van de Europese Unie’. Dit kleine plaatsje is buitensporig eigenwijs met een eigen munt, eigen vlag, eigen transportsysteem en eigen wetten en regering. Zelfs de postbedeling is ‘genationaliseerd’.

Het gebied is vanuit vastgoed standpunt zeer waardevol, de inwoners hebben 85 are land gekocht van de Deense regering. Het collectivistisch systeem is eigenaar van al de grond. Ze betaalden in totaal 13 miljoen euro voor het geheel, het ‘eigendom’ wordt nu geschat op 166 miljoen euro.

Het ministaatje heeft enkele eigenaardigheden, zoals een totaal verbod op auto’s. De inwoners die er één hebben staan geparkeerd of in een garage buiten het grondgebied. De sfeer van het stadje is fantastisch vreemd, noem het gerust een mengeling tussen Woodstock en de wereld van Hans Christian Andersen.

Wat opvalt, is de kunst die zeer pertinent aanwezig is in het straatbeeld. Oorspronkelijk was deze plaats een oude legerbasis totdat de hippie commune ze begon in te nemen in 1971. Oorspronkelijk waren de bewoners anarchisten maar ze zijn nu geëvolueerd tot een volk die zichzelf kan besturen. Veertig procent van de inwoners werkt binnen de ‘stadsgrenzen’ de rest werkt buiten de stad.

De doelstelling van Christiania is zelfbestuur waarbij iedere inwoners zelf verantwoordelijk is voor het welzijn van de gemeenschap. Er is overal kunst en muziek, het lijkt als een avant-gardistische wijk in Los Angeles in de jaren zeventig. Vreemd genoeg kan je geen huis bezitten in de stad, de huizen zijn van iedereen. Men kan inwoner worden door een simpele schriftelijk aanvraag, er wordt dan een huis toegewezen aan de nieuwkomers. Vreemd is dat dit volledig gratis is, je dient geen bakken geld te versleuren naar je nieuwe huis. Er zijn zelden openingen voor nieuwe bewoners. De vraag is duizendmaal groter dan het aanbod.

Denemarken is absoluut niet gelukkig met deze evolutie en men probeert dan ook langs legale middelen om de aspiraties van de stad te dwarsbomen. Exact deze tegenkanting zorgt ervoor dat de inwoners als één blok achter hun stad staan, het gevoel van eenheid kan niet groter zijn.

De wetten zijn relatief eenvoudig: geen hard drugs, geen wapens, geen geweld en geen auto’s. Alles wordt gemeenschappelijk beslist, er zijn geen bazen, geen titels, geen politieke mandaten. Ecologisch leven en recycleren staat hier heel hoog in het vaandel.

Sommigen nemen het voornemen van breken met Brussel en de Europese Unie daadwerkelijk letterlijk. Utopisch of niet, het bewijst dat alternatieve levensstijlen kunnen werken.