Ardif – Street Art van mechanische dieren

Ardif is een straatartiest die zich vooral laat inspireren door Steampunk, de natuur, Jules Verne en utopische architectuur, een mondvol om zijn prachtige kunst te omschrijven. Net zoals velen van zijn collega’s bruist hij van energie en talent maar hij slaagt erin om subtiel zijn werk herkenbaar te laten overkomen, zijn stijl is uniek te noemen en daar mag hij best trots op zijn.

De Hybride dieren van Ardif zijn fenomenaal, het is voor hem de symbolische brug tussen natuur en de wereld van de mechanisatie. Volgens hem is het een dubbel gevoel wanneer men dieren wil afbeelden in al hun vormen, kleuren en bijzonderheden hebben we niet genoeg met een mensenleven, voor hem is het dus letterlijk een onuitputbare bron van inspiratie.

Door te fantaseren over hybride vormen krijgt men een extra dimensie die plaats laat voor onbegrensde fantasie en mogelijkheden die zo divers zijn als er dieren zijn. Het huwelijk tussen biologische levensvormen en de steeds oprukkende technologieën is een passionele beleving voor hem, het is iets wat hem blijft fascineren. Dit is dan zijn wereld, een denkwereld waar men kan bewonderen maar begrijpen is een ander paar mouwen, want iedereen bekijkt kunst op een zeer individuele manier in connectie met persoonlijk dromen, wensen en ervaringen.

Nu al weet hij dat hij zijn fantasie universum zal uitbreiden naar de flora toe. Ook hier de oneindigheid, de infiniteit en de perfecte mix met futuristische toekomstvormen die een verzameling wordt die niet past in een catalogus, de complexiteit van de verschillen trekt hem aan als een bloem die een bij op bezoek krijgt.

In feite zijn de werken van Ardif symbool voor overleving, waarbij de mechanische kant staat voor de technische regeneratie van levende wezens, het uitstellen van de biologische aftakeling. Zijn creaties zorgen voor dualiteit, symmetrie en paradoxaal verenigbaarheid van extremen.

Wat hij blijft leuk vinden is verwondering scheppen bij zijn toeschouwers en zelfs zijn trouwste fans. Voorspelbaarheid is het einde van de kunst.  Het abnormale een plaats geven in onze fantasie is niets meer dan noodzakelijk en normaal, ook al voelen sommigen zich er verward en ongemakkelijk bij.

Zijn werk roept een familiair gevoel op maar ook een van afstoting en fascinatie. Voorlopig zijn de straten nog vrij, is er nog democratie en is zijn techno-safari voor hem zijn vrijmeningsuiting. Hij stelt wel dat sinds de laffe aanslag op Charlie Hebdo het nu meer dan nodig is dat de straat spreekt door middel van zijn kunst.

Op het netvlies klevende kunst met een schepper die letterlijk een straatfilosoof is of een doofstomme redenaar die spreekt met beelden van een toekomst waar er meer symboliek in zit dan men op het eerste zicht zou kunnen denken.

Meer info: InstagramFacebook

 

Share this post

No comments

Add yours