Een nooit bezochte galerij binnenwandelen is altijd een experiment, het is eventjes de zintuigen loslaten en de fantasie vrij spel geven in de perceptie van de plaats en het moment. Het heeft iets sacraals alsof men een gebedstempel binnenkomt en de essentie van de boodschap zich laat vermengen met de impressies. Kunst is een universeel communicatiemiddel dat aanspreekt of afstoot en in het geval van Joke Verstegen was er onmiddellijk de nieuwsgierigheid die zich nestelt als een multi facet vlinder die neerstrijkt op een pas ontdekte bloem.

Dankzij een aangename introductie van een gemeenschappelijke vriendin: Ina Marcus was er direct een schakel die moeiteloos de verbinding bracht tussen het verhaal achter de scheppende persoon en de kunst an sich. Mijn getrainde oog had in enkele seconde al door dat haar werk een mooie aperitief was voor het echte verhaal achter haar werk.

Wat vooral opviel is dat het hier om zeer ontwapende kunst gaat waarin ik impressies zag van haar tweeling voorkeur, nl. de zee en de meer mysterieuze werken waarin ze getalenteerd haar bijna mystieke boodschappen in kwijt kan, opmerkelijk is dat ze in haar meer metafysische kunst duidelijk de voorkeur geeft aan cirkels, prachtige mysterieuze ronde vormen, die een oerkracht symboliek in zich dragen van nooit-eindigheid en de cyclus  van het leven, men zegt dikwijls dat iedere kunstenaar deels creëert terwijl hij of zij aan het luisteren is naar zijn of haar onderbewustzijn en hier komt dit zeer frappant naar boven.

Haar cirkels zijn afgewerkt op een manier dat ze visueel capterend zijn, en er letterlijk lagen zijn van mysteries om te schillen als een rijpe sinaasappel, waar bij men van ontdekking tot ontdekking valt. Deze serie van haar werken, die bij mij een lichte uitgesproken voorkeur hebben zijn magistraal mooi omdat ze balanceren op een soms letterlijk koord van geheimzinnigheid en immense diepgang. Men zou kunnen stellen dat de werken overheersend zijn, moeilijk visueel te negeren en dat ze klevende nieuwsgierigheid opwekken die soms bijna benauwend overkomt, maar met de tijd die men steekt in de observatie tot een aangenaam, zelf rustgevend gevoel overgaan. Er is iets existentialistisch aan haar werk en door haar materiaalkeuze cultiveert ze een gevoel dat een soort van mix is tussen vertrouwd en bijna buitenaards.

Het tweede luik van het werk van Joke Verstegen is niet minder mooi of bijzonder, haar aquatisch maritiem palet zorgt ervoor dat er een soort van eeuwige jeugdigheid spat uit het werk, een déjà vu waaraan de ogen zich even sierlijk als de mooiste golf op het strand zich aanpassen. De nautische toetsen hebben echt iets van jeugdigheid over zich, alsof men een visueel stuk taart proeft van een lang vervlogen herinnering of een vintage gevoel welke kalmerend werkt op de indrukken.

Daarnaast heeft ze werk dat bijna letterlijk explosies zijn van kleuren, en in de abstractheid van haar werk ligt vooral beweging, evolutie en leven.  Over haar hele oeuvre is het aangenaam te zien, dat ze zich niet vastpint op één stijl of één materiaal, de werken zijn heerlijke verpakkingen waarin verschillende verhalen verschuilen en die klaar zijn om te worden gedegusteerd, elk op zijn manier.

De grootste verassing en het subliemste genot is vooral om Joke Verstegen te horen vertellen over haar werk, net zoals iedere kunstenaar leeft er ook bij haar die fantastische onverklaarbare genetische drang om haar verhaal te vertellen in haar eigen taal, het verhaal van de kleuren, schaduwen, indrukken en vooral de geheime boodschappen die er zijn maar zo moeilijk te vinden en toch een sleutelpositie innemen in haar creaties. Haar beschrijvingen zijn dan ook heerlijk om te smaken omdat men vooral de drang voelt, de bijna therapeutische blijdschap van de creatie en de wens om emoties te delen met mensen. De innemende persoonlijkheid van Joke Verstegen is dan ook het ideale kanaal om haar werk te promoten, hetzelfde enthousiasme valt te ontdekken in haar werk, uitbundig, soms eens triestig, soms dolblij.

Haar werk is visueel heel erg attractief en leent zich gemakkelijk in verschillende omgevingen. De abstracte stukken zijn meesterlijk gemaakt en zijn een oase van surprises en rust. Haar afbeeldingen met mensen hebben dan weer een bijna cineastische indruk waarbij de kijker in een draaikolk opname kijkt en zelf de rest van het verhaal begint aan te vullen. De landschappen stralen dan ook de bipolariteit uit van de zee, onwaarschijnlijk mooi en soms desolaat in totale stilte. In haar meer mystiek werk, voelde ik hier en daar toch een zeer hoog gevoel van Gustave Klimt gehalte, de manier waarop ze speelt met de gouden en zilveren kleuren maken deze stukken visueel onomkeerbaar en echte blikvangers.

Men kan zich afvragen waar Joke Verstegen zich al die jaren heeft verstopt, het is zeer verdienstelijk dat haar onbetwistbaar talent nu naar de oppervlakte komt na een carrièreswitch die haar ontegensprekelijk gelukkig heeft gemaakt. Een eigen galerij beginnen, je moet het maar doen, en vooral  in een relatief kleine galerij exposeren waarbij de indrukken zweven tussen huiskamer gevoel en het feitelijk atelier van de kunstenaar. Het ligt zeker in haar kaarten om nog meer door te breken als artieste, want niet alleen de kleuren spatten af op haar doeken, maar ook zeer zekerlijk haar talent en artistiek instinct, Crescendo over gans de lijn. Bellissima!