De kunst van Ina Marcus herontdekken is een beetje zoals thuiskomen, het is niet alleen terug een positieve aanval op de visuele zintuigen het is vooral een bevestiging van een verankerd artistiek instinct en het daaruit voortvloeiende talent. Haar favoriete brons is dikwijls in associatie gebracht met een derde plaats, een net niet-winner, dankzij haar genialiteit bewerkt ze ditzelfde brons als een mythische alchemiste, tot winnend gouden kunst met beelden die respect afdwingen door hun sierlijke eenvoud en de gecamoufleerde symboliek welke niemand onberoerd laat.
Net zoals bij onze eerste ontmoeting was het genieten van haar verbale beschrijving waarmee ze haar visie overbrengt naar de nieuwsgierigen en de ‘die hard’ fans, want die heeft ze duidelijk, wanneer men honderden kilometers aflegt om toch maar een glimp op te vangen van haar kunst en haar persoon, wil dit toch wel iets zeggen. Net zoals haar werken is Ina Marcus ontvankelijk en is de ontdekking van haar werk nooit een statische bedoening, het is telkens weer een reis, waar ieder voor zich zijn eigen ontdekkingen doet, men ziet de mensen letterlijk verliefd worden op de beelden en er hun eigen verhalen aan hangen, welke uiteraard voor ieder verschillend zijn maar zo hoort het ook. Haar horen spreken over haar levenswerk is gewoonweg degusteren van een passie die ze ontegensprekelijk ook achterlaat in haar oeuvre. In haar ogen ziet men pretlichtjes oplaaien telkens wanneer ze iemand kan bekoren met een van haar ‘kinderen’.
Haar nieuwe lichting beelden ademen een soort van maturiteit uit, ondanks dat elk stuk uniek is, en er nooit sprake is geweest van massaproductie, ziet men dat haar stijl haar zo eigen is geworden dat het gewoon reusachtige handtekeningen zijn van haar talent. Een kunstwerk moet spreken met de kijker en dat doet het werk van Ina Marcus overdonderend, ze presenteert de beelden op een passende sokkel, als een gerechtje waarbij men een symbolisch palet proeft. De beelden zijn verhalen, onafgewerkte scenario’s soms of gewoon een statement naar gelang de kijker ze in zich opneemt. Het leuke in haar werk is dan ook de herkenbaarheid, zelfs zonder naamkaartje is ieder beeld overduidelijk Ina Marcus DNA, de artistieke vibe die nu een deel is van haar, net zoals zij een symbiose vormt met elk stuk. Haar werk signeren is eigenlijk een overdaad, want het is kristalhelder welk beeld is ontsproten aan haar behendige inspiratie, in een volle galerij haal je naadloos een beeld van Ina eruit, gewoonweg door de perfectie en vooral doordat men visueel beseft dat het volledige verhaal in de creatie klopt.
Opvallend voor mij is dat de nieuwste werken een overheersende indruk nalaten van ‘verbondenheid’, terwijl haar solo beelden zeker niet in schoonheid noch in waarde moeten inboeten, is het voor mij opmerkelijk dat de symboliek van de groepsfiguren de overhand heeft in de laatst bezochte tentoonstelling. In dichterlijke vrijheid denkend associeer ik dit dan als een soort van maturiteit en meesterlijkheid in haar werk, een evolutie die symbolisch boekdelen spreekt en een reflectie is van een soort van genetische instinctieve uitlaatklep. De kracht van velen overstijgt de kracht van de enkelingen, dat heeft deze kunstenares goed begrepen, daar waar de schoonheid doorbreekt in het individu, is de vermenigvuldiging van de groep des te intenser en puur.
Het siert haar dat ze als een volleerde gids ook nieuwe accenten durft te leggen die nog een extra dimensie geven aan het talent dat haar zo natuurlijk overvalt. Het is een zaligheid om te beseffen dat ze haar werken niet enkel verkoopt, ze laat ze adopteren door mensen die haar kunst genegen zijn, als een soort van legaat van de emoties en dankbaarheid die ze heimelijk met plezier heeft verstopt in haar creaties. De creaties mogen dan wel tastbaar mooi zijn, het stukje ziel dat ze er in heeft geplaatst geeft een complementaire waarde aan het werk op zich.
Nieuw is ook dat ze een artistieke partner in crime heeft gevonden in de gedaante van Joke Verstegen, een Vlaamse kunstenares die met haar schilderijen een mooie kruisbestuiving brengt aan de visies van twee verwante kunstminnende zielen. Regelmatig vullen deze dames elkaar aan op exposities en men voelt dat er een zeer verfrissende en energieke interactie bestaat tussen hen. Tijdens mijn laatste bezoek is er een zin gevallen, die een indruk heeft nagelaten, nl. 1 + 1 = 3. Het feit dat twee kunstenaars hun krachten bundelen kan alleen maar productief zijn voor beiden, de resultante van de opsomming, de 3 is: nog meer gedrevenheid en zelfvertrouwen, de drie staat voor eerlijke en verfijnde kunst waar ze beiden voor en achter staan. In een vervolgartikel neem ik Joke Verstegen onder de loep en zal u merken dat het enthousiasme en vertrouwen dat Ina Marcus in haar stelt geen toeval is.
Als Vlaming voel ik ook duidelijk dat de inwoners van dit land de kunst en de persoon Ina Marcus hebben omarmd en dit niet alleen omdat haar werk prachtig universeel is, maar vooral omdat ze als mens en kunstenaar, ontwapend spontaan een authenticiteit uitstraalt, die ook vingerafdrukken nalaat op haar creaties. Het is bemoedigend om te zien dat een dochter van de Lage Landen een impact op de kunst kan hebben welke internationale allures heeft. De kracht van haar werk is een hoog kameleon gehalte, haar werken komen tot hun recht in de grote intercontinentale musea, maar evenzeer in de tuinen en huiskamers van ordinaire kunstliefhebbers, die schoonheid waarderen en beseffen dat zich omringen met gratie en elegantie, de dagdagelijkse sleur zalft met een visueel geluk makend gevoel.
Ina Marcus is ‘une grande dame’ van de beeldende kunst en haar oeuvre zal in grootsheid haar persoonlijkheid en artistieke drang evenaren, omdat de wereld nu meer dan ooit behoefte heeft aan mooie verhalen.
Meer info:
Foto’s: Thalmaray – Instagram (Ina Marcus) met vriendelijke toestemming van Ina Marcus.
