Sampuru mag dan wel een begrip zijn in Japan, in andere landen is het totaal onbekend. Het woord komt van het Engelse woord “sample” en is nu in Japan niets minder dan een echte kunstvorm.

Oosterlingen snappen als geen ander dat we eigenlijk eten met onze ogen en onze verbeelding, de Japanse voedingsindustrie heeft dit heel goed begrepen. Alle gerechten van de wereld van hun eigen fascinerende keukengerechten tot een malse Amerikaanse steak ze maken het allemaal na in een plastieken replica.

Een restaurant is soms moeilijk, een menukaart lezen geeft niet echt een indruk weer waarvoor het restaurant staat. Het wordt een heel ander verhaal wanneer een vals voedsel replica de inhoud van een kaart kan visualiseren en dit op een manier dat het bijna niet te onderscheiden is van het echte eten. De kunst zit erin om het zo appetijtelijk te maken dat de klanten binnenkomen.

Sampuru wordt gebruikt in een bikkelharde concurrentiestrijd. De restaurants huren de beste kunstenaars en de meest spraakmakende etalagisten.

De presentatie van voedsel speelt een gigantische rol hoe we onze gerechten zullen waarderen en het zet een berekening in gang over hoeveel kans we hebben om te genieten van het gerecht. Het maken van dit vals voedsel is bijna een recept op zich, alles wordt zo waarheidsgetrouw nagemaakt, en niet maar dan ook geen enkel detail wordt aan het toeval overgelaten.

Het is echter geen nieuwe trend, deze kunst bestaat al sinds 1920 toen het land een nieuwe gastronomische boom kende. Velen waren absoluut niet vertrouwd met geschreven menu’s, modellen uit was dienden om de klanten een idee te geven wat het gerecht in kwestie exact inhield.

Na de tweede wereldoorlog en het toerisme van westerlingen, werd het een bittere noodzaak, de vreemdelingen kenden de taal niet en vertrouwden op de replica’s om te weten wat ze eigenlijk bestelden.

Vandaag is sampuru niet alleen een gastronomisch hulpmiddel, het is een echte kunstvorm. Japanners eten met hun ogen, het proeven begint eigenlijk met een eerste blik.

De plastiekindustrie in Japan verdient hier miljarden yens aan. Een replica van het volledige menu van een restaurant kost gemakkelijk 10.000 dollar. Japan exporteert nu ook naar Zuid-Korea en China met heel veel succes.

Het fenomeen gaat nu zelfs verder dan de oorspronkelijke bedoeling. In 1980 was er in het Londense Victoria and Albert Museum een tentoonstelling van plastiek eten gemaakt door de befaamde Maizuru Company. In Japan zelf gaan ze nu vlot over de toonbank als toeristische souvenirs.

Sampuru: visueel lekkers uit Japan.