Al Farrow is een kunstenaar die een zere plek niet alleen geniaal kan blootleggen maar er nog eventjes de toeschouwers men hun neus erop kan duwen op een subtiele manier.

Religie en oorlog zijn jammer genoeg historisch volledig met elkaar verbonden. Religies zijn al sinds het begin der tijden oorzaken of uitvluchten om over te gaan tot gewelddadige conflicten. Het aantal liters dat ooit heeft gevloeid in de naam van goden of (valse) profeten is niet te tellen, het is even onbegonnen als het aantal zandkorrels te tellen op een strand.

De zwarte bladzijden van de religieuze mensheid zijn evenzeer bijna niet meer te tellen: de ontelbare oorlogen, zijn de opmerkelijkste en meest bloedige: de antieke islam veroveringen, de kruistochten, de reconquista, de inquisitie, de Frans godsdienstoorlogen en zo kan men doorgaan tot de Shoah, de Jihad en het barbarisme van Daesh.

Wanneer men het ene woord in de mond neemt, volgt het andere onvermijdelijk, zoals eb en vloed. De deel van de mensheid blijft echter religie inademen als opium voor het volk. De gebedshuizen, tempels, kerken, synagogen en moskeeën worden opgetrokken in de naam van god in de naam of liever met de hoop van liefde, vrede en verlichting. Vreemd dat net deze zaken worden afgedwongen met zinloos en inhumaan geweld, maar mensen houden ervan bedrogen te worden.

De zeer getalenteerde kunstenaar Al Farrow legt de vinger op de wonde in zijn fascinerende reeks “Reliquaries” waar zijn godshuizen zijn gebouwd met wapens, munitie en wapens des doods.

Zijn werk is opzettelijk provocatief en eigenlijk een statement voor de wereld dat religie en oorlog altijd verbonden zullen zijn – als in een duivelspact – met welk heilig boek men ook zwaait, welke naam men ook geeft aan de mens verzonnen god – de  noodlottige uitkomst zal altijd dezelfde zijn: bloedvergieten.